De oorlog in Oekraïne heeft alvast het potentieel om de beslissende nagel aan de doodskist van de globalisering te worden. De eerste stappen in die richting waren de handelsoorlog tussen de Verenigde Staten en China en de Chinese plannen om in Azië een onafhankelijke monetaire zone gekoppeld aan de yuan te creëren. De coronacrisis zwengelde die trend verder aan. Die toonde aan hoe afhankelijk de westerse landen van de productie in de opkomende landen zijn en maakte duidelijk dat in ieder geval een aantal strategische producten opnieuw dichter bij huis moeten worden vervaardigd. De Russische inval in Oekraïne kan het punt blijken waarop de balans van de wereldeconomie van globalisering overslaat naar regionalisering. Waar het om draait, is duidelijk: nu de wereld opnieuw geconfronteerd wordt met zijn beperkingen gaat de voorkeur niet langer uit naar vrije handel, maar naar stabiele handel, tussen landen die een gemeenschappelijke politieke visie delen.

Een paar cijfers over grondstoffen spreken boekdelen. Zo is China goed voor bijna 60% van de wereldwijde productie en een derde van de reserves aan zeldzame aardmetalen. Australië, Chili en Argentinië zitten samen wel op 80% van de lithiumreserves, maar bijna 70% van de raffinagecapaciteit voor lithium bevindt zich in China. En dat is maar één van de vele voorbeelden. De aanvoer en verwerking van grondstoffen veiligstellen, maar ook de productieketens van de basisonderdelen die eruit voortvloeien (te beginnen bij halfgeleiders) waarborgen, wordt een van de belangrijkste uitdagingen van de wereld van morgen.

De Verenigde Staten staan er wat dat betreft goed voor: zij bezitten grote reserves aan schalieolie en -gas, beschikken over een enorm uitgestrekt landbouwgebied, en hebben bovendien bevoorrechte relaties met Australië, Canada en enkele Latijns-Amerikaanse landen. Landen die een vlotte toegang tot tal van mineralen garanderen. Dat verklaart waarom Amerika zijn handelsrelaties het liefst wil beperken tot 'bevriende' landen.

Voor West-Europa liggen de kaarten moeilijker. Behalve steenkool, landbouwgrondstoffen en (in mindere mate) uranium bezit het van geen enkele strategische grondstof grote reserves. Het kan die achterstand deels compenseren dankzij zijn hechte banden met Afrika, maar die worden bedreigd door de groeiende invloed op dat continent van China en ... Rusland. Zonder diplomatieke U-bocht kan de Europese Unie Rusland echter niet langer tot zijn bondgenoten rekenen.

Welke gevolgen dat allemaal zal hebben is koffiedik kijken, maar het ziet er wel naar uit dat dergelijke breuklijnen de komende decennia het gezicht van de wereld zullen bepalen.

Disclaimer: dit artikel is uitsluitend bedoeld voor informatieve doeleinden en mag geenszins gezien worden als juridisch, fiscaal of beleggingsadvies.
Het vormt geen contractueel element, noch een voorstel of stimulans om te investeren. De gegevens in dit artikel zijn niet contractueel noch gecertificeerd door een auditor.
Connect BV kan niet aansprakelijk gesteld worden voor de inhoud van deze pagina, noch voor beslissingen die eventueel op basis van deze informatie genomen worden.
De informatie op deze internetpagina mag niet gedupliceerd noch verspreid worden zonder voorafgaandelijke toestemming van Connect BV.